ความบังเอิญของการครอบครอง

ความบังเอิญหรืออะไรที่เรียกว่าจังหวะของการครอบครองกันแน่ สามวันก่อนเข้าห้าง และเลยเข้าไปดูร้านอันเป็นยี่ห้อรองเท้าที่เห็น เพราะอยากรู้ว่าทำไม่ผู้คนในร้านถึงมากมายนัก เข้าไปก็ร้องอ๋อ บวกกับงงนิดๆ เพราะข้าวของดูเหมือนจะธรรมดา เรียกว่าเป็นสไตล์เรียบง่าย ดูราคาก็แพงพอควร คือถ้าคิดเป็นค่าเงินฝรั่ง ถือว่าเป็นของถูก แต่ถ้านับเป็นเงินไทย ก็ไม่ถูกนัก แถเข้าไปดูโซนรองเท้าก็ชอบประมาณนี้ สารภาพว่ารู้สึกอยากได้อยู่เหมือนกัน พลิกดูราคา ..คิดไปมา ..ก็เอาไว้ก่อนดีกว่า ยังไม่จำเป็นนัก

สามวันต่อมา ที่..ตลาดนัดแถวชานเมือง
แผงรองเท้ามือสองเรียงราย
"สองคู่ร้อยค่ะ.." แม่ค้าตะโกนบอก
! และเป็นเบอร์เท้าอิั้ฉัน
finally อะไรที่เป็นของเรา ก็จะเป็นของเราเองใช่ไหม?